Deze zou ik meenemen naar het ziekenhuis, just in case de borstvoeding niet onmiddellijk zou lukken. Gelukkig hebben we de “bv stash” niet nodig gehad. Maar het gaf me wel enorm veel zelfvertrouwen en een safety blanket! Toen Quinten werd geboren hapte hij onmiddellijk aan en begon hij te drinken. Een wonderlijk gezicht en gevoel! Ik had 3 uur golden hour gevraagd in mijn geboorteplan en we hebben zelfs langer gekregen, want in het ziekenhuis waar ik bevallen ben (Sint Vincentius in Antwerpen) raden ze non-stop huid op huid contact aan. Voor de 3 dagen en nachten dat we daar waren hebben we dat dan ook gedaan! Quinten had geen kleertjes aan, enkel een mutsje en een tertra doekje. Hij was constant op mijn of mijn vriend zijn huid. We hebben hem enkel net voor het vertrek gewassen en in kleertjes gestopt. 

 

Huid-op-huid contact zou de hechting en de borstvoeding stimuleren, en dat hebben we gemerkt! Borstvoeding lukte onmiddellijk bij ons, ik bedoel hiermee mijn productie was goed en Quinten dronk goed door en kwam snel bij. Maar natuurlijk was het allemaal erg nieuw voor mij en had ik hulp nodig. De vroedvrouwen van Sint Vincentius waren hierin een enorme bron van steun en hulp! Zo’n klein baby’tje aanleggen vond ik in het begin erg moeilijk! Ik had schrik dat ik hem zou breken, en ik voelde me ook nog zwak van de bevalling (omdat ik 42 weken zwanger was van Quinten, was mijn buik erg groot op het einde van de zwangerschap, waardoor ik een diastase had en mijn buikspieren nog niet goed kon/mocht gebruiken). Daarnaast is aanhappen niet zo makkelijk, je moet je tepel tussen je vingers knijpen en die dan zo aanbieden als een “hamburger” aan je baby’tje. 

 

Ik vond dat allemaal erg moeilijk in het begin! De vroedvrouwen zeiden dat ik altijd mocht bellen bij het aanleggen, wat ik dan ook deed (wat vaak was, als je bedenkt dat Q zo’n 12 keer per dag wilde eten). Elke keer kwamen ze me helpen. Twee keer was er eens een vroedvrouw die een opmerking maakte dat ik hiervoor niet mocht bellen, wat me erg ontmoedigde en verdrietig maakte. Maar gelukkig durfde ik mijn hart snel luchten bij een andere vroedvrouw die me op het hart drukte dat ik ALTIJD mocht bellen, wat ik vanaf dan ook deed! De ene na de andere vroedvrouw toonde me verschillende bv houdingen (Madonna, rugby, etc). Ik wist dat de bv bij sommige vriendinnen was misgelopen in het ziekenhuis, dus ik stelde al mijn vragen en deelde al mijn bezorgdheden. Toen ik stuwing begon te krijgen hielpen ze me met warmte kompressen. Ook mijn partner hielp heel erg veel! Nyle hielp me bij het aanleggen, maar zorgde er ook voor dat ik altijd voldoende dronk en at. En toen was het tijd om naar huis te gaan, want Quinten was al terug op zijn geboortegewicht! 

 

Toen we in de avond thuis aankwamen, kwam een collega van Tina en Caro een vroedvrouw bezoekje brengen. Mijn stuwing was toen erg hevig en ze gaf me tips hoe ik de pijn kon verhelpen met koude koolbladeren en warme en koude kompressen. Deze tips hielpen me een bv ontsteking te voorkomen! Om de andere dag kwam Caro me opvolgen om alles goed te monitoren. In die dagen bleef ze me gouden tips geven om de stuwing in de hand te houden, maar ook een ander probleem dat zich begon te ontwikkelen: mijn gevoelige tepels. Omdat ik heel erg gevoelige tepels bleek te hebben, zagen die in het begin wel erg af. Mijn tepels kregen blaasjes en begonnen te bloeden. Ik geef toe, dat deed heel erg veel pijn. En zo’n drie dagen heb ik elke keer eens goed moeten wenen van de pijn bij het aanleggen. Maar Caro raadde me kompressen aan om de pijn te verlichten en we gingen over op blokvoedingen. Ik gebruikte ook silver caps, wat ik echt aanraad! Ik had die in het begin altijd aan, om mijn gevoelige tepels te helen en ook te beschermen tegen de frictie tegen mijn bh. Dat alles zorgde ervoor dat de pijn snel voorbij was. Mijn partner zijn hulp was ook cruciaal tijdens de kraambubbel! Ontbijt en lunch op bed, altijd een gevuld glas water op mijn nachtkastje, mij voeden terwijl ik Q bv gaf….we noemden dat laatste “the food train” en ook nu doen we dat vaak nog  

 

Nu zijn we net drie maanden verder en Q en mijn borstvoedingsverhaal is nog steeds een sprookje! Die kompressen, silver caps en kool bladeren zijn al lang niet meer nodig! En ik leg Quinten aan als een pro, in de zetel, in bed, op de grond, op restaurant, het strand of een bankje in het park…Borstvoeding geven is nog steeds een van de hoogtepunten in mijn dag. Je draagt je baby 9 maanden, en plots moet je hem/haar delen met de wereld. Maar tijdens de borstvoeding is het weer eventjes “just the 2 of you”. En dat is een magisch gevoel. De meest intense momenten van tederheid en liefde en geluk overvielen/overvallen me tijdens deze bv momentjes! Wacht maar tot je baby voor het eerst naar je kijkt tijden het bv geven… of later, als ie even een voedings pauzetje inlast en voor de allereerste keer naar je lacht. Kijken welke mama dan niet in tranen uitbarst van geluk Het is een gevoel dat moeilijk in woorden te vatten is en draagt bij tot het helingsproces na de bevalling! 

 

En ik noem het wel een sprookje, maar het blijft knokken. Niet langer op fysiek vlak (althans voor mij is het fysiek helemaal niet meer zwaar, want tepel pijn en stuwingen zijn al lang verleden tijd) maar het knokken speelt zich nu meer op sociaal vlak af. Zo moet je je een beetje leren afzetten tegen het gevoel dat er iets mis zou zijn met bv geven in het openbaar. Dat is natuurlijk niet makkelijk in een samenleving die de borst reduceert tot een seksueel orgaan, maar bv geven in het openbaar maakt het bv verhaal zoveel makkelijker! Geen schrik, schaamte of schroom om je als kersverse mama weer in de samenleving te integreren. Op de foto hier zie je mij voor het eerst bv geven in het openbaar! Wat was ik fier, en ook naïef, denkende dat het de normaalste zaak van de wereld is…denkende dat ik overal borstvoedende mama’s zou tegenkomen… maar ik heb tot nu toe nog maar 2 mama’s bv zien geven in het openbaar (en daarvan bedekte 1 mama zich en was de andere mama een vriendin waarmee ik op “bv-date” ging) en dat is wel een beetje eenzaam. Toch gun ik elke mama het heerlijke gevoel van vrijheid om lekker zonder schaamte en planning te beslissen “oh het is mooi weer, ik ga lekker een terrasjes doen met mijn baby” en zo te genieten van je hard verdiende moederschapsrust! 

 

Een andere knokpartij betreft hoe en waar je baby slaapt. Sommigen raden bed-sharing af. Maar Q en ik doen dat wel en het maakt de nachtelijke bv momenten zoveel aangenamer! Ze zeggen dat ‘s nachts bv geven eenzaam kan zijn. Maar zo ervaar ik dat helemaal niet. Q en ik worden ‘s nachts eigenlijk niet echt helemaal wakker tijdens het voeden, omdat we dreamfeedings doen blijven we in een roes. Q ligt naast mij, hij begint wat te bewegen waardoor ik weet dat hij honger heeft, ik leg hem al liggend aan, hij drinkt en we slapen zo weer verder. Wordt hij een paar uur later weer wakker dan leg ik hem aan aan de andere kant en drinkt hij van de andere borst. Het zorgt ervoor dat we alle twee goed uitgerust zijn. 

 

Ons borstvoedingsverhaal blijft natuurlijk evolueren. Straks moet ik terug beginnen werken en gaat Q naar de crèche. Hoe gaat dat gaan? Ik heb mezelf een handsfree kolfmachine op de geboortelijst gezet en ondertussen gekocht! Niet goedkoop, maar hopelijk is het de investering waard! Want ik hoop dat dat het afkolven aangenamer maakt, want ik ben van plan om toch zolang dat het mogelijk is bv te blijven geven. Ondertussen b(r)abbelt Quinten al veel. Wanneer hij tijdens de voeding weer zo’n pauzetje inlast, me in de ogen kijkt, me zijn reuzegrote glimlach presenteert en daarbij ook nog eens super zachtjes zijn typisch geluidje voor mij maakt… oef! ik smelt nog steeds Dankjewel Caro en Tina voor de grote rol die jullie spelen in ons succesvol borstvoedingsverhaal

 

Aan alle mama’s die borstvoeding (willen) geven, ik wens jullie veel succes! Dit was mijn verhaal, en ik weet dat het jammer genoeg niet voor iedereen lukt. De enige raad die ik uit eigen ervaring kan geven is: Informeer je goed, omring je met een topteam, stel veel vragen, zet door want de pijn is tijdelijk, en als het dan lukt, geniet geniet geniet en trek je niet te veel aan van het geruis, maar focus op die mooie momenten tussen jou en je baby!